|
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ, II
Το σκοτάδι σκαρφαλώνει πάνω μου. Ένα φυτό. Που το
ποτίζεις κρυφά κάθε μεσημέρι.
Έπειτα είναι κι η ανάσα σου. Με κλείνει από παντού σαν
συρματόπλεγμα. Κάτω απ’το δέρμα σου
Υπάρχουν εφτά πολιτείες. Η μιά πιο βαθιά από την άλλη.
Σε κάθε μιά
Ένα άρμα σέρνει αδιάκοπα γύρω από τα τείχη τον ένδοξο
νεκρό.
BIOGRAPHY, II
Darkness is creeping over me. A plant. Which you
water in secret every morning.
It’s your breath too. It shuts me away from every-
where like barbed wire. Under your skin
Lie seven cities. One beneath the other. Endlessly
circling
the walls of each a chariot drags the glorious dead.
Translated by Richard Berengarten
ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΧΟΡΤΑΤΖΗ
Τα δέντρα βαδίζουν όλα προς το δάσος
για να ενωθούν με κάτι που τα ξεπερνάει.
Το δάσος βαδίζει προς το άλλο δάσος.
Ο ταύρος προς την Πασιφάη.
Τα λάθη της φύσεως τα διορθώνει η επιστήμη.
Τα πέναλτυ τα χτυπούν οι πεπειραμένοι.
Η πλώρη είναι πάντα πιο μυτερή απ’ την πρύμη.
Ο έρωτας απ’ την ειμαρμένη.
INTERIOR MONOLOGUE OF GEORGIOS HORTATZIS
The trees all move towards the forest
into which richer entity each blends.
The forest moves towards the other forest.
To Pasiphaë the bull descends.
By science are nature’s errors rectified.
Penalties get booted by the best shot.
Prows not sterns are made to slice the tide
and Eros through our whole lot.
Translated by Richard Berengarten & Paschalis Nikolaou
DOLCE STIL NOVO
Ακούω το σφύριγμα από τη στροβιλιστή
βόμβα του χρόνου. Όμως δε βλέπω πουθενά το αεροπλάνο.
Η έκρηξη θ’ ακουστεί όταν θα πεθάνω.
Αλλά ίσως και να μην ακουστεί
καθόλου. Γιατί με λίγη τύχη και με τη σωστή
μέθοδο μπορεί ξαφνικά ν’ αλλάξει το πλάνο.
Κι όλα ν’ αρχίσουν ν’ ανεβαίνουν προς τα πάνω.
Να τα τραβούν οι ελκυστικοί μαστοί
κάποιας θεάς που θα’ χει μόλις ξυπνήσει
γλυκά. Σ’ έναν ουράνιο κήπο. Και δε θα φορά
παρά μονάχα ένα μεταξωτό διάφανο σάλι.
Ή ολόγυμνη (όπως τη γέννησε η φύση)
θα σκύβει για να δροσίσει στα νερά
τους λευκούς της ώμους, το λαιμό και το κεφάλι.
DOLCE STIL NOVO
I hear the hiss and whirling of time’s bomb.
But nowhere does a plane show in the sky.
The bomb no doubt will go off when I die
but maybe with no great resounding boom
of any kind. For if my fortune crests,
with the right handling the whole scheme of things
might change – as if levitated by strings
invisibly attached to the pert breasts
of some sweet goddess who, but half-awake
(in her celestial garden), slowly stands
resplendent in a semi-see-through shawl
or, stooping to cool waters, with fair hands
(wearing absolutely nothing at all)
rinses white shoulders, hair and nape of neck.
Translated by Richard Berengarten & Paschalis Nikolaou
ΒΑΡΒΑΡΕΣ ΩΔΕΣ, VII
Ω εσύ που θερμαίνεις με το πρόσωπό σου
τον κρύο χειμωνιάτικο αέρα.
Που μόνο (και σοφό) βιβλίο σου είναι
το βαθύ σκοτάδι.
Τα τριαντάφυλλα φουσκώνουν στα βήματά σου.
Ο θάνατος σε κοιτάζει υπνωτισμένος.
Οι ακακίες ρίχνουν άστρα. Σκεπάζουν μ’ ένα άσπρο νόημα
τις τέντες των φορτηγών.
Άχρονη μητέρα με τις χρυσές πλεξίδες
και το άσπιλο κοριτσίστικο στήθος.
Πως γίνεται και δίνεις τις πορφυρές σου ρόγες
στον πρώτο περαστικό;
BARBAROUS ODES, VII
Oh you who warm the chilly winter air
with your face.
You whose single (wise) book
is deepest darkness.
Roses billow in your footsteps.
Death watches you mesmerised.
Acacias shed stars. And with white meanings
blanket canvases of trucks.
Eternal mother with your golden locks
and your girlish breasts untrammelled.
How is it you offer your purple nipples
to the first passerby?
Translated by Richard Berengarten & Paschalis Nikolaou
ΔΑΝΙΗΛ ΜΙΣΡΑΧΗΣ
Αντί επιτυμβίου μου έχω χαράξει
– του το ανταποδίδω από αυτή τη θέση –
το επίγραμμα που θα μου είχε επιδαψιλεύσει
ο αλήστου μνήμης Πάτροκλος Γιατράς:
«Ατάλαντος. Το μόνο καλό του ποίημα
ήταν οι στίχοι που δεν έγραψε».
DANIEL MISRAHIS
Instead of my own epitaph I’ve engraved
– reciprocating from this final resting place –
the epigram the deathless Patroclus Yiatras
would have lavished upon me:
‘Talentless. His only good poem
was the verse he did not write.’
Translated by Paschalis Nikolaou
ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ ΓΙΑΤΡΑΣ
Ενθάδε εσάπη το – ταλαίπωρο άλλωστε –
σώμα του σκώπτη Πάτροκλου Γιατρά
(το πνεύμα του διασώζεται, υποθέτω, σ’ αυτούς τους στίχους).
Έγραφε επιτύμβια για ομότεχνους
– συνθέσεις μιας ορισμένης αναζήτησης.
Διαβάτη, θα ένιωσες, πιστεύω, ότι οι θλιβερές
σελίδες του, που βρίσκονται ανοιχτές εμπρός σου,
δεν είναι χωρίς κάποια χρησιμότητα.
PATROCLUS YIATRAS
Here rots the – nonetheless unfortunate –
body of Patroclus Yiatras the cynic
(his spirit survives, I suppose, in these lines).
He wrote epitaphs for fellow poets – compositions
displaying a certain engagement.
I believe you may have felt, passer-by, that his
piteous pages, now lying open before you,
are not without some usefulness.
Translated by Paschalis Nikolaou & Richard Berengarten
|
